The scariest monsters are the ones that lurk within our soul : And she was beautiful

𝙸𝚖𝚒𝚘𝚗𝚊: Lucy Christine 𝙽𝚊𝚣𝚠𝚒𝚜𝚔𝚘: Barker 𝙽𝚊𝚣𝚠𝚒𝚜𝚔𝚘 𝚛𝚘𝚍𝚘𝚠𝚎: Shallow

𝙳𝚊𝚝𝚊 𝚞𝚛𝚘𝚍𝚣𝚎𝚗𝚒𝚊: 17 luty 1983 𝙽𝚊𝚛𝚘𝚍𝚘𝚠𝚘ść: kanadyjska 𝚆𝚢𝚣𝚗𝚊𝚗𝚒𝚎: protestantyzm

𝚉𝚊𝚠ó𝚍: urzędnik ratusza Alpen Claire

𝙼𝚒𝚎𝚜𝚣𝚔𝚊𝚗𝚒𝚎𝚌

Z wiadomych przyczyn mieszkańcy miasteczka niechętnie odwiedzają ratusz. Jest to miejsce przesiąknięte złośliwością, poszarpanymi nerwami, a niektórzy miewają nawet nudności na samo wspomnienie straconych dni w tym piekielnym urzędzie. Jak w końcu określić miejsce, gdzie czasem nawet znajomości nie pomagają?

A mimo tego pogrzeb panny Loyd był niezwykle tłumnym wydarzeniem i wcale nie dlatego, że urzędniczka miała liczną rodzinę, bo od lat mieszkała sama. Stara wdowa, która prawie czterdzieści lat zdawała się mścić na Bogu ducha winnych ludziach za swoje nieszczęśliwe życie. Wraz z jej odejściem przyszła jednak nadzieja, że jej następca będzie nieco przychylniejszym i skorszym do wszelkich ugód człowiekiem. Jednak wraz z j e j przybyciem nadzieja prysła, a w jej miejsce weszły plotki, które ogarnęły miasto. Znowu na j e j temat.

Lucy Barker. Czy to nie ta co piętnaście lat temu wyszła na ulicę głosząc jakieś bzdury o sekcie, kultach i innych bzdurach? Czy to nie ta, której mąż z zimną krwią zamordował niewinnego człowieka? Czy to nie była czasem wydziedziczona córka Shallowów? Tak to ta. Tamtego dnia wyglądała paskudnie. Podrapana, posiniaczona, z potarganymi włosami i podartymi ubraniami. Zupełnie jakby ktoś wyrządził jej ogromną k r z y w d ę, a w wyniku doznanego bólu oszalała. To jednak nieprawda. Sama to sobie zrobiła, a zwariowała przez wyrok jej równie szalonego męża. Przecież do końca twierdziła, że był niewinny.

Potem zniknęła. Ludzie woleli nie pytać jej rodziców, ale podobno trafiła do szpitala psychiatrycznego. Państwo Shallow wyrazili chęć zaopiekowania się swoją jedyną wnuczką, ale ciężko dociekać co się stało z tym biednym dzieckiem po ich śmierci. Mimo to plotkowano. Snuto domysły, aż ktoś kiedyś powiedział, że ona nie żyje, a tymczasem...

Wróciła. Choć ktoś kto od tak spotkałby ją na ulicy, na pewno nie dałby wiary, że to ona. Kiedyś zawsze uśmiechnięta, uprzejma i te niezwykłe z ł o t e włosy. Teraz sięgają do ramion i są rude. Jej twarz dziwnie szara, oczy dziwnie puste. Dziwnie. Nie do końca. Są całkiem normalne jak na osobę, która faktycznie długie lata spędziła w psychiatryku. Ciężko otrząsnąć się po czymś takim, co ją spotkało, a o czym w sumie wiedzą tylko nieliczni. Nieliczni, którzy wiedzą, że to była KARA. Kara za oddalenie się od TEGO. Za nieokazanie mu szacunku, zasłużonej czci, za brak wierności. Jednak po każdej pokucie przychodzi zbawienie, a wraz z nim szansa. Jej szansa.

Wróciła na osobiste życzenie TEGO. ONO uwielbia bawić się mieszkańcami tego miasta. Raz wspiera innych, niszczy drugich i na odwrót. Najwidoczniej nabrało ochoty postawić wszystkie karty właśnie na nią. Przynajmniej większość. Nigdy nie wiadomo komu ostatecznie podaruje 𝒜𝒮𝒜.